Hüzünlü Mısralar...

[kalkanyumruk]

Yine ruhumda isimsiz gölgelerin ayak sesleri...
İçimden koparıp atamadığım belki de atmak istemediğim
Aslında kendilerini de tanımadığım kimseler...
Karamsarlık, hüzün, yalnızlık, mutsuzluk, pişmanlık...
Yok, yine tanımlayamıyor hiçbir kelime benim bu hallerimi...
Zaman geçse mi geçmese mi onu bile bilmiyorum…
Bir bilinmeze doğru akıp gidiyorum, elimde değil...
Aklım mı susmuş yoksa ben mi aklımı duymuyorum...
Bilmiyorum ki işte…
Ben hiçbir şey bilmiyorum...

[kalkanyumruk]

Yine Hüzün Kuyularına İp Salıyorum...
Kana Kana İçip, Bir Damlasını Dahi Savurmuyorum...

Doldurup Doldurup Çekmekten Yorulmadı Kollarım...
Her Defasında Bir Gayret Geliyor...
Bir Aşk Doğuyor O Sancılarla...

Yine Hüzün Oluyor Merhem, Kendi Açtığı Yaralara...

Nedendir Bilinmez Bitmiyor Bu Kuyuda Su...
Yaz Kış Her Dem Dolu....

Sebebi Belki de Dur Duraksız Akan...
Bir Türlü Durmak Bilmeyen Gözyaşlarım...

Sorarsan Şikayetim Varmı?
Neden Olsun ki?

Hüzün Soframa Konuk...
Aşıma Tuz...
Tatlıma Şerbet...

[kalkanyumruk]

Hayat Hep Bir Yolculuktu Benim İçin...
Hep Bir Yerlere Gidecek Gibi Durdum...
Ama Bir Yerlere Gidemedim…

Hep Uzakları Düşündüm...
Hep Uzakları Düşledim...
İnsanın Olmadığı Kıyıları…

Ne Kaldığım Yerlere Bağlanabildim,
Ne de gidebildim Düşlediğim Yerlere…
...
Herkesi Sevdim Sığdırdım da Şu Ufacık Yüreğime de,
Bir Ben Bir Yere Sığamadım…

Bir Yanımda Özlemler Taştı Sel Sel...
Bir Yanımı Acılar Kapladı Derya Deniz...
Bir Yanım Hep Kış Kaldı Üşüdüm…

Ne Ben Kendimi Anlatabildim,
Ne de Başkaları Anlayabildi Beni...

Yüreğimde ki Hüzün Sönen Yıldızlar Gibi
Hep Gözlerime Geri Döndü…
Suskunum Ey Hayat Suskunum...

Gecelerime Yağmurlar Damladı,
Islandı Duygularım, Üşüdüm,
Yağmur Oldum Kendime...

Hangi Bahara Tutunduysam Alıp ***ürdü Umutlarımı Kış...
Kar Yağdı Kaldırımlarıma, Üşüyorum Hayat...

Yalnızlık Kocaman Bir Dağ Olup Büyüdü Gözlerimde...
Bir Dost Gülücüğünde Saklı Kaldı...
Bütün Sevinçlerimi Alıp ***ürdü Zaman...

[kalkanyumruk]

Bir Bahar sabahı…
Güneşle güne uyanırken
Kararmış duygular kuşatır çevremi,
Umut inatla yüreğimi aydınlatmak için mücadele ederken,
Pes etmeye meyilli yüreğim buruk, kırık ve dökük...

[kalkanyumruk]

Eş dediğin koluna değil, Yüreğine yakışmalı..!
Öyle sıradan gelip geçici heves değil
Sonsuza kadar NEFES olmalı..!

[kalkanyumruk]

İnsanoğlu
hiçbir zaman o kadar da iyi bir varlık olmadı...
Ne iyiydi, ne de kötü...
Hem iyiydi, hem de kötü...

[kalkanyumruk]

Kelimeler bazı şeyleri anlatır. Ama her şeyi yaşatmaz.
Bazen ben bile yabancı olurken kendime, sana nasıl anlatırım ki beni?
Neşeliyim diyeceğim, belki suratsızlığıma denk geleceksin...
Espriliyim diyeceğim, belki ağlamalarıma denk düşeceksin...
Özgürüm diyeceğim, belki tutsaklıklarımda yakalayacaksın beni...
Kendimi anlatıp da bir kalıba sığdırmak istemem düşüncelerimdeki beni.
Hani yaşamadan bilemeyeceğin şeyler vardır ya, onlardan biriyim belki...
Bazıları için herhangi biri.. Bazıları için vazgeçilmez biri..
Düşlediğim kadar insanım, insan olduğum kadar hatalı,
Hatalı olduğum kadar gerçeğin peşinde...

İşte Ben Buyum.

[kalkanyumruk]

Baktığım Her Yerde Hüzün
Hayatı kotarmak ustalık ister...
Ben, bozulan kimyamı düzeltmeye çalışırken nereye baksam hüzün...
Göçebesiyim hayatımın, az sonra nereye yolculuk bilemiyorum...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

Gözlerim buluşuyor zamanla yakalayamıyor anları...
Gökyüzünü seyrediyorum bulutlar hızla geçiyor ömrümden ve gözlerimden...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

Rüzgârlar geçiyor ömrümden etkili, soğuk, iz bırakan...
Tıpkı satır aralarında kalmış etkili kelimeler gibi...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

Sonra yağmurlar geçer sağanak düş sokaklarımda
Üşüyen ve her damlası buz tutmuş, kristal parçalardır bağrıma batan...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

Lal, bir şiire dönüşerek acılar geçiyor ömrümden...
Her mısrada ayak izlerim sonu hüzünle biten...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

Masallar geçiyor ömrümden, efsaneleştirdiğim
Coşan duygularımın tercümanı lirik bir anlatım dilim döndüğünce...
İkili kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

Hayatlar geçiyor ömrümden ve gözlerimin önünden tabut, tabut...
Yalnızlık daha bir çörekleniyor omuzlarıma ve ağır ağır akıtıyor zehrini sol yanıma...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

Yangınlar geçiyor ömrüm den...
Külleri yeniden doğmalara gebe, herkesin harcı değildir tam da dibe vurmuşken,
Devam etmek yola...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

İhanetler geçiyor ömrümden peşi sıra nefretlerim...
Dost bildiklerim, can bildiklerim de; gidermiş bir gün bunu anlıyorum...
Ve kanıyor bütün sevdalarım...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?

Çocuklar geçiyor ömrümden gözlerinde gizli hüzünleri,
Omuzlarına yüklenmiş hayatın çirkin, çetrefilli bütün halleri...
Yollar geçiyor ömrümden, kavuşmaların olduğu bütün kavşaklara geç kalmışım...
Kararsızlığım değil buna sebep kazalarım...
İki kapılı han'ın neresindeyim şimdi?
__________________