Hadi gel ağlayalım bu gece, gözlerimize şimşeklerin çaktığı yerden.
Gözlerimiz yuvalarını terkedene kadar ağlayalım,
Ta ki ruhumuz sıyrılıp gidene dek, hakiki vatanına.
Ve sabaha gebe gecenin sancılarını sırtlanalım,
Sabahın ilk ışıklarıyla umut duygularını tadalım.
Geceden de karanlık kalbimizi, bu fırsattan istifade,
Şimşeklerin elini vurduğu yerde dövelim.
Çarpılalım ve yanalım, kömür karasına boyanalım da aklanalım…

Ve sen, ben ağlarken korkma, Acısız huzura erildiğini gördün mü hiç.
Hiç tavında dövülmemiş demir gördünmü, şekline kavuşmuş.
Ve sen de bilirsin kapkara midyelerin içinde saklıdır inciler…