EBU DÂVUD
(202/817-275/888)
Kütüb-i Sitte adi verilen büyük hadis mecmuâlarinin Buhâri ve Müslim’den sonra gelen Sünen’in müellifi olan büyük muhaddis.

“Imam”, “Seyhu’s-Sünne”, “Mukaddemu’l-Huffâz” ve “Muhaddisu’l-Basra” gibi ünvanlara sahip olan Ebû Dâvûd, 817’de Sicistan’da dogdu. Tam adi, Ebû Dâvûd Süleyman b. El-Es’as b. Ishak b. Besir b. Seddad b. Amr b. Imrân el-Ezdi es-Sicistâni’dir. Büyük dedelerinden Imrân, Siffin’de Hz. Ali’nin yaninda sehid düsmüstür. Oglu Ebû Bekr Abdullah da meshur bir muhaddistir.

Ebû Dâvûd, hadis ilimlerinin altin çaginda, III. asirda yasadi. Ilim tahsilinde Irak, Sam, Misir, Cezretü’l-Arap okullari, Horasan, Rey, Herat, Kûfe, Bagdad, Tarsus, Basra gibi yerleri dolasmistir. Hocalari arasinda Ahmed b. Hanbel (241/855), Kuteybe b. Saîd (240/854), Yahyâ b. Maîn (233/847), Halef b. Hisâm (227/841) gibi büyük ilim sahibi kimseler görülmektedir. O günün ilim çevrelerinin en mûteber kisileri Ebû Dâvûd’un bu saydigimiz hocalari idi. Ebû Dâvûd hadis ilminde taklide karsi olmus, tahkike yönelmistir. Islâm dünyasinda yüzyillarca okutulan “Kitâbü’s-Sünen” onun arastirmaciligina, münekkidligine en güzel örnektir. Kitâbü’s-Sünen, hadis ilimlerinde en çok sözü edilen Kütüb-i Sitte’nin üçüncüsüdür. Tirmizî ve Nesâî onun talebeleri arasinda yer alir. Ebû Dâvûd’u, Sâfii veya Hanbeli mezhebine tâbi gösterilmesine ragmen, müstakil bir muhaddis olarak görmek daha dogru olur (Mübârekruri, Mukaddimetu Tuhfetu’l-Ahvezî, I, 352), Sünen’ini gerçekte Ahmed b. Hanbel okumus ve onaylamistir; ama bu onun Hanbeli oldugunu göstermez. Ebû Dâvud dâima hadisle ugrasmis, mezhebî bir mensubiyeti îmâ eden beyânina rastlanmamistir. Sünen’i, besyüzbin hadis arasindan seçtigi dörtbinsekizyüz hadisi ihtiva eder. Eserini takdim ederken, “müslümanin din; hayati için dört hadisin yeterli oldugunu” söyleyebilmistir. O dört hadis sunlardir:

1. “Ameller, niyetlere göredir. ”

2. “Mâlâyâniyi (bos, gereksiz seyler) terketmesi kisinin olgun mü’min oldugunu gösterir”.

3. “Kendisi için istedigini mü’min kardesi için de istemedikçe kisi kâmil mü’min olamaz.”

4. “Helâl belli, haram bellidir. Aralarinda süpheli bazi isler de vardir…”