İpek Nemutlu Şiirleri

[kaptan-8]

Sondayım....

Karardı gözde aydınlık,
Yaşanması güç gibi görünse de.
Yalın ayak kulaklarımda sürüklenirken,
Sesin.
Işığı giderek azalıyor içimizdeki aşk cevherinin.
Her sabah güneşinde,
Yüreğimde demlendiğini hissediyorum
Koskocaman bir yalnızlığın.
Ne çare,
Hiç sevemedim ayrılığı biliyorsun.
Bunca tanıyorsun da beni hala inanmak istemiyorsun.
Üzgünüm...
Belki de;
Yüzümü yalayan şu sıcak,
Şu alev alev aşk kokan rüzgar,
Çok fazla şeye tanık olduğu için
Sanki her yol acıya varıyor
Her aşk mutsuzluğa filiz veriyor gibi
Tüketilmişliğimi hiçbir zaman göz ardı etmiyor.
Süprüntü bir evsiz gibi,
Dindirmeye çalıştığım
Sensizlik nöbetlerimin sefalet öykülerini,
Kör bir aşık gibi kararan bakışlarımda
Neden aydınlığa yer olmadığını,
Bir o anlıyor...
Dudağımın kenarında
Sana bakarken donmuş bir gülümseme,
Çürüyen bir aşka son görevini yapıyor.
Artık bir türlü aydınlanmıyor
İrili ufaklı sabahlarım.
Su kenarında susuzum
Senin yanında sensiz
Karardı işte gözde aydınlık
Yaşamak çok güç bile olsa,
Zorundayım

[kaptan-8]

Sonbahar Son Değil....

Her mevsim aşka ağlayan yüreğim,
Düğümlendi kaldı,
Bu sararmış mevsimde.
Kim bilir belki,
Uçuşan yapraklara hayranlığından,
Belki de üşüyen ellerini ceplerinden çıkaramadığındandır
Seni aramayışı
Bıraktım bende içimde saklanıp,
İyiden iyiye demlensin eski aşklar.
Varsın yaz yağmurlarına kandığı gibi,
Bu mevsim üşüyerek kurusun yüreğim.
Yaralarını sarsın.
Mevsimin hüznüne inat eksin,
Umudun tohumlarını.
Sarı sonbahar uyandırdı,
Hevesimi.
Her mevsim,
Garibanlığına ağlayan yüreğim
Silkelendi, hüzünleri oradan oraya savurup dağıtan bu mevsimde
Takvimler ayrılığın haftalarını işaretlese bile,
Yeni bir günün üşüten heyecanıyla,
Yeniden seni bana estirecek biliyorum.
Sonbahar bu kez,
Benim başlangıç mevsimim olacaksın!

[kaptan-8]

Soluk....

El sallarken turuncu bir rüzgar,
Bıkkın yüreğimin ardından.
İçimde büyüyen,
Gözümden süzülen çocuk,
Sussun artık!
Hatta gelip birileri onu benden alsın.
Beni öldüren tüm dertlerim kurusun.
İnadına kucaklaşayım sevinçlerle,
Suskunluğum mutluluğum olsun.
Bıkkınlığım hevesim

[kaptan-8]

Siyah....

Birkaç yağmur damlası birbirleriyle yarıştı penceremde.
Ellerimi dolaştırdım simsiyah gölgelerin içinde.
Dağınık rüzgârlar gölgelerken gökyüzünü,
Vişneçürüğü şarkılar armağan ettiler bana,
Bulanık yüzlü sevdalar.
Paketleri sakladım,
Ama hiçbirini açmadım.
Yine, yağız bir kış düştü gönlüme diye,
Ağaçlıklı yolları acımasızca kapattı,
İçimde büyüyen yapayalnız rüyalar.
Yine yalnız kaldım, senden uzak bir şehirde.
Hani,
Hayaller sislerin içinde gözden kaybolurlar ya,
Kocaman gülümserken, birden bire donakalırsın ya…
İşte öyle yarım yamalağım,
Ertelenmelerin eşiğinde…
Puslandı, arkasında yıllandığım pencereler.
Kurudu,
Yeşeremeden en sonuncu hayalim de.
Dört duvarın içinde kırışırken yüreğim,
Birkaç gözyaşı damlası kurtarabilecek olsaydı, günü
Hiç düşünmeden saatlerce ağlardım.

[kaptan-8]

Sis....

Nefesimden içeri giriyor bu akşam sis.
Gözleri perdeli bir yırtıcı.
Dağıldığını hissediyorum içlerimde,
Çarpışıp kalan dilimde yeni bir dua,
Hiç söylenmedi.
Hala vakur bekliyor sırasını.
Evlada diyor ruhum salınırken ışıkta,
Tükenmiş birçok yalancı cevabım var.
Yalandan ağlayan çocuklar gibi,
Acımasızca sürükleniyorum kendime.
Bir yağmur ormanında ışıltılarım kayboluyorken.
Kıvranıyor peşim sıra sırasını bozmuş anılar.
Nefesimden içeri girip duruyor,
Bir sahil kasabasında karabasan görür gibi,
Hararetle dudaklarımdan dökülen şarkılar.
Ellerim boğazımda kalıyorum.
Kendimi bıraktığım rüzgâr beni bana getirir diye.
Yüreğim martılar gibi pişman oluyor.
Sarı sarı parıldayan gözlerce çevrelenince,
Başını eğip önüne göçüp buralardan,
Bambaşka diyarlara yerleşmek istiyor.
Sanki her nefesimde,
Sislerin içinde yeşermiş kestane ağaçları.
İstanbul'un çehresine çizikler atıp,
Dallanıp budaklanıp orman oluyorlar.
Defalarca kaybolduğum varsayımlarda,
Birileri gece gündüz çocuk masumluğumu boğazlıyorlar.
Ne kadar kaçmak istesem de,
Kendi kötülüğüm düşüyor peşime,
Biliyorum,
Elleri yağmur olmuş küçük şeytanların.
Islatıp üşütüyorlar ormanlarımı.
Ve nefesimden içeri giriyorlar…
Kocaman bir şehir gibi istila ediliyorum.

[kaptan-8]

Sır....

Gitme döngüsünün dönümü.
Bir garibim,
Biraz daha masum eskiye göre.
Soğuk, sıcağında iklimlerin,
Bir gecem daha öldü,
Dün gece…
Zencefil bir tat,
Dilim damağımla bütün,
Yarım ekmek hallerde.
Buruluyor kokular,
Bir garbim,
Biraz daha kırgın eskiye göre.
Gitme döngüsünün dönümünde.
Gün geçmiyor bir yara daha kanamasın,
Çat kapı ağlamayalım.
Bir garibim.

[kaptan-8]

Sıkıntı....

Belki de yanlış oldu.
Bir kırık kanadımla,
Bir yanık yanımla kaldım.
Belkide her şey yanlıştı.
Sırtıma cam battı.
Kalbime sen.
Belkide her şey,
Bir uçuruma bağladı yolları.
Duyduğum yağmurun cılız sesi.
Bir papatyanın sıcağa yenik çilesi.
Karıncalanıyor dudaklarımda,
Bir yere varmaz kaygılar.
Ellerimde kanlar,
Başımda rüzgârlar.
Belkide yanlış oldu,
Her şey,
En az benim kadar…

[kaptan-8]

Sevda Yeniden....

Bugün,
Dudaklarımdan dökülen kimsesizliğim,
Gülkurusu rengine boyandı.
Emprimeden tayyörünü üzerine geçirip,
Gıcırdayan sokak kapısına vardı diye sensizliğim.
Ferah kokularla ışıyan yeni yetme mumlar gibiyim.
Mahallemizin vitray camlı pastanesinde;
Ayrı masalara oturmuş bekleşiyor,
Kabuklanmış itiraflarımız.
Darağacına astık ikimiz yalnızlılıkları.
Bu sebepten park köşelerinden kurtuldu,
Öyle mutlu ki,
Nöbetleşe sevişmelerimiz.
Buluştuğu için gözlerim gözlerinle,
Baldan tatlı artık bal rengi akşamüstleri.
Yüreğimde tutunup kalmış hüzünlerimi,
“Uğurlar ola” diye savdım gitti başımdan.
Nemleniyor kirpiklerim gayrı mutluluktan mıdır?
Gücenmesin ama eldivenlerim.
Isınıyor ellerim, avuçlarında olduğundan mıdır?