İpek Nemutlu Şiirleri

[kaptan-8]

Sondayım....

Karardı gözde aydınlık,
Yaşanması güç gibi görünse de.
Yalın ayak kulaklarımda sürüklenirken,
Sesin.
Işığı giderek azalıyor içimizdeki aşk cevherinin.
Her sabah güneşinde,
Yüreğimde demlendiğini hissediyorum
Koskocaman bir yalnızlığın.
Ne çare,
Hiç sevemedim ayrılığı biliyorsun.
Bunca tanıyorsun da beni hala inanmak istemiyorsun.
Üzgünüm...
Belki de;
Yüzümü yalayan şu sıcak,
Şu alev alev aşk kokan rüzgar,
Çok fazla şeye tanık olduğu için
Sanki her yol acıya varıyor
Her aşk mutsuzluğa filiz veriyor gibi
Tüketilmişliğimi hiçbir zaman göz ardı etmiyor.
Süprüntü bir evsiz gibi,
Dindirmeye çalıştığım
Sensizlik nöbetlerimin sefalet öykülerini,
Kör bir aşık gibi kararan bakışlarımda
Neden aydınlığa yer olmadığını,
Bir o anlıyor...
Dudağımın kenarında
Sana bakarken donmuş bir gülümseme,
Çürüyen bir aşka son görevini yapıyor.
Artık bir türlü aydınlanmıyor
İrili ufaklı sabahlarım.
Su kenarında susuzum
Senin yanında sensiz
Karardı işte gözde aydınlık
Yaşamak çok güç bile olsa,
Zorundayım

[kaptan-8]

Sarmal....


Pencerenin önünde ağlıyordum dün gece.
İçimdeki hayaletin usul usul,
Yavaş yavaş,
Suçluluğuna inandırarak kendi kendini,
Düşlerimden içeri düştü! İnanamadım.
Bir sigara yaktım sensiz,
Kimsesiz kaldığımda hep yaptığı gibi,
Bir tutam duman; buram buram,
Ciğerlerimde senin adına dolaşırken,
Yanaklarımdan bir damla yaş süzüldü! Aldırmadım.
Sokağın başı kalabalıklaştı,
Sanki sevindi aşk kokulu mumlarım.
Sanki anafordun mavi bir koku yayan,
Kırmızı bir amblem gibi ışıyan…
Gülümsedim ben, sana tek bir an.
Ve en azından vesairesinde umutsuz şarkıların,
Kayıp bir yakışıklılıkla gülümseyen bana,
Yüreğin, ince bir tüldü,
Ardında ben olan…
Sokağın başında durdun sen,
Gece, cömertçe sergilerken bana seni,
Sarı paltolu bir rüzgâr esti,
Yüklü bir hüzün taşıyan.
Düşlerimde seni yalnız bırakıp, acılar içinde uyandım
Bu sabah.
Bu sabah bir yaz yağmuru gibi telaşlı başladı zaman.
Sarı güller titreştiler yalnız bir bahçe gibi vazomda.
Elimde tuttuğum,
Bin bir umutla kaleme alınmış sevda şiirleri,
Açık kalan pencereden dışarıya uçuştular.
Tünele girmiş bir martı gibi yalpaladım,
Gözlerim ışığını gördüğünde, o an.
Ve ben,
Penceremin önünde bekliyordum dün gece,
Yaramaz bir yağmurla gökten yağacakmışsın sandım,
Bir an…
Ve bir üzümlü kek daha yandı fırında seni beklerken.
Ve sen,
Bu cümlede gizlenen nüansı anladın…
Aslında,
Ellerimden kayıp gittiğinde
Hala gece olmamıştı…

[kaptan-8]

Sana Şiir....


Dudaklarımın arasındasın
Gönlümün en özel yerinde
İçimdeki girdabın ortasındasın
Bütün hayallerim sadece seninle
Grinin en güzel tonunda
Akan suyun bıraktığı izde
Küllerin arasındasın
Dudağının izi var yüreğimde.

[kaptan-8]

Sakız Saçlarıma Yapıştı....


Plastik bisikletimle bahçede daireler çizerken
Gözlerim ceviz ağacına takıldı.
Gizlice bir salıncak kurdum hayalimde dalına
Ve mutfak yaptım gölgede kalan yanına.
Bu kadar hevesle hayaller kurunca ben,
Bir nefeste uçtu çocukluğum.
Geveleyip durduğum sakızı uzattım bende
Yeniden salıncakta sallanabilirim sandım.
Sakız saçlarıma yapıştı,
Yüzüme gözüme bulaştı hayaller.
Fırsattan istifade,
Yüreğime bir adam sığındı,
Silindiler bisikletle çizdiğim daireler.
Galiba gizliden güldü ceviz ağacı.
Ne kadar da yakıştı ona bu gamzeler.
Hayat kıvrım kıvrım,
İnişli çıkışlı olsa da.
Yine de gülümseyişler kadar güzel.

[kaptan-8]

Sağ'ım Sol'um Gözyaşım....


Camlar,
Buharına teslim oldular kışın.
Mevsim-i hazan ardı sıra,
Her bir şeyden haberli sardı takvimi kış.
Parmak uçlarımla adını yazdım camlara,
Sözcükler kifayetsiz kalıp yazıya dönüşürken.
Sırtını sıvazlayıp masum kâğıtların,
Ben var ya ben,
Sanki anlarmışım gibi
Seni resmettim tuvallere…
Suçsuzluktan suskunlaşıp,
Ve hatta donuklaşıp,
Un ufak oldu damlalar.
Yere düşüp tutunmaya utanç duydular.
Resmin, kısalttı sevinçlerini.
Unuttu dört mevsimin dördü birden,
Gelmişini ve geçmişini.
Kıskançlık nöbetleri titretti meşru şekillerini,
Hepsinin gözleri havada, istemsizce seyirirken,
Kar taneleri bebekler gibi ağladılar.
Oysa
Dörde bölen ben değildim mevsimleri.
Hiçbirinin ismine anne olmadım.
Beni bıraksınlar, kendi halime.
Bir parça kâğıda ben seni en baştan yazarım.
Ölsem bile ayazından aşkının,
Ben beni, soğuk sularla tekrar diriltirim.
Camlar,
Güçsüz benliğimi soyutlaştırır eminim.
İrtibat kesildiğinde ruhumla,
Aynalar camları taklide başlasalar bile,
Ben acınası mekânlarda saç baş yolarım.
Ve bir bakarsın sızlar inançlarım,
Çünkü
Yarımım, tamamım yıldızlar gibi kaydı.
Tırmandı karanlık, arka penceremden.
Korkular kısalttılar amaçlarımı.
Şimdi benim,
Yüreğim yarım.
Şimdi birçokları gibi benim de,
Sağ'ım sol'um gözyaşım...

[kaptan-8]

Safran....


Şehir aydınlığa özendi.
Liman kıyısı bir kentte kaybettim umutlarımı.
Toprak kanımı içti.
Hayat,
Seyri doyumsuz bir bahar rengi,
Beni yalnızlığa itti.
Gözün aydın şehir dedim.
Gözün aydın yeni doğan ay.
Deniz yüzüme vurdu.
Talihse teğet geçti.
Hayat,
Kanadı açık bir guguk kuşu,
Beni bana itti.
Tüm gecelerin sonunu bekledim.
Gündüzlerin ve ışığın dansını.
Umutları birbirine iliştirdim.
Yeni bir bahar yarattım,
Öfkeleri denize atıp.
Gözün aydın şehir dedim.
Ben, bir kez daha gündüzüm…

[kaptan-8]

Rüya....


Sen,
Bensizliği istesen bile,
O kadar içimdesin ki,
Seninle uyanıyorum gecenin bir yarısında,
Rüya bile olsa…
Yüreğimdeki seni öperken ben;
Sen,
Parmaklarımdan sızıyorsun toprağa.
Sanki sızlayan benim yüreğim değilmiş,
Ağlayan ben değilmişim gibi.
Gözlerimi yine de senden alamıyorum.
Bir kutu inci gibi dağılıp kayboluyor emeklerim,
Düşler çağında bir deli kurşun saplanıyor kalbime.
Ulu ağacın dalında unutulan ipten salıncak gibiyim.
İçim sızlıyor.
Utanıyorum…
Ve
Yıkıntıları toplayıp duruyorum.
Toprağa karışıp bir başka hayatta karşıma çıkma diye,
Koparıyorum tenimden seni.
Bir avuç yalnızlık kıkırdıyor aynalarda,
Başımı yerden kaldırmaya kalktığımda.
Katlanamıyorum bu boşluğa…
Gitme,
Ölü bir kuş gibi çürüyorum.
Gitme,
Her yerde seni arıyorum.
Gitme,
Lütfen senden kaçamıyorum.

[kaptan-8]

Peşime Düşen Hüzünler....


Söyleyemedim.
Yüreğimde nerede olduğunu.
Nefesimin cama bıraktığı buğuda,
Adının olduğunu.
Penceremin önünde solan çiçeğin,
En kırmızı tomurcuğunun sen olduğunu.
Kalbimde kendime sakladım her şeyi.
Arka sokakların boş kalışına üzüldüm en çok.
Düşlerimin ağlatmasına.
Mumların duvara bıraktığı gölgenin bile seni çağırmasına.
Bir başucu kitabı gibi bitmek tükenmek bilmeyen,
Yokluğuna ağladım.
Öyle bir yalnızlık çöktü ki içime,
Kör oldum gökkuşağının altından geçip.
Sana ulaşamadan düştüm…
Söyleyemedim.
Yüreğimin ne hallerde olduğunu.
Parmağımın bıraktığı izin sen gibi baktığını içime.
Bir mevsimin bitişine yine sensiz tanık olduğumu.
Unutmak zorunda kalışını kalbimin.
Geçmek zorunluluğunu günlerin.
Sana büyüttüğüm defne ağaçlarının,
Savrulup duran dallarına kurduğum salıncakta,
Çocukluğumun sallanıp durduğunu.
Ergenleşmemiş sevdaların can yakan yağmurunda,
Kuruduğunu şarkıların.
Ve hiçbirini dinlemeye cesaretimin olmadığını.
Toprak kokan günlerde ağladığımı.
Anlatamadım kimseye yüreğimin sende kaldığını.
Hiç kimseye hiçbir şey söyleyemedim…
Dört duvarın içinde kısılıp kaldı hayallerim.
Hiç doğmadı eskisi gibi güneşlerim.
Söyleyemedim.
Hasret dolduğunu her yanımın.
Saatlerin geçmez olduğunu.
Ayrılığın içime çok ama çok dokunduğunu.
İhtimallerin uzağımda,
Karamsarlıkların yanı başımda durduğunu.
Bir sır gibi sarmaladım seni yüreğimde.
Anlatmadım.
Kalbime dokunuşu ellerinin kimselere.
Eski bir sandık gibi kaldırdım kendimi tavan arasına
Sustum.

[kaptan-8]

Özlemenin Emsalsizliği Seni....


Seni yaşamak isterken ben,
Sığınmışım kendimden bile habersiz
Buz gibi yokluğuna.
Kimse bilmez aslında;
Denizleri susturan
Şu karşı tepeler var ya,
İşte orada,
Bekleyenim yok artık benim.
Emsali bulunamadı hem,
Adı konmamış aşkımın.
Hem ben de vazgeçtim,
Bilmem bağışlar mısın?
Her şey bitmiş gibi,
Kısırlaştı mekân.
Bugün de bitmedi sensizliğim.
Sonsuz kere mi sürecek acaba?
Nafile beklemelerime yün yorganım çare olamıyor
Ne yazık!
Hep mi yarım?
Hep mi çeyrek dakikalarım?
Ağırlığımca özlediğimi seni,
Haykırmak istiyorum.
Uykuya geçmeden önce.
Nefessiz kalana kadar.
Her şey bitmiş gibi,
Ama “seni özlemek” bitecek gibi değil.