İpek Nemutlu Şiirleri

[kaptan-8]

Sondayım....

Karardı gözde aydınlık,
Yaşanması güç gibi görünse de.
Yalın ayak kulaklarımda sürüklenirken,
Sesin.
Işığı giderek azalıyor içimizdeki aşk cevherinin.
Her sabah güneşinde,
Yüreğimde demlendiğini hissediyorum
Koskocaman bir yalnızlığın.
Ne çare,
Hiç sevemedim ayrılığı biliyorsun.
Bunca tanıyorsun da beni hala inanmak istemiyorsun.
Üzgünüm...
Belki de;
Yüzümü yalayan şu sıcak,
Şu alev alev aşk kokan rüzgar,
Çok fazla şeye tanık olduğu için
Sanki her yol acıya varıyor
Her aşk mutsuzluğa filiz veriyor gibi
Tüketilmişliğimi hiçbir zaman göz ardı etmiyor.
Süprüntü bir evsiz gibi,
Dindirmeye çalıştığım
Sensizlik nöbetlerimin sefalet öykülerini,
Kör bir aşık gibi kararan bakışlarımda
Neden aydınlığa yer olmadığını,
Bir o anlıyor...
Dudağımın kenarında
Sana bakarken donmuş bir gülümseme,
Çürüyen bir aşka son görevini yapıyor.
Artık bir türlü aydınlanmıyor
İrili ufaklı sabahlarım.
Su kenarında susuzum
Senin yanında sensiz
Karardı işte gözde aydınlık
Yaşamak çok güç bile olsa,
Zorundayım

[kaptan-8]

Kendimi Özgür Bıraktım....


artık değiştiriyorum
birşeyleri.
tenimi örneğin;
koyultuyorum ay gölgesinde
nedenini kendime saklıyorum.
kalbimi dizginliyorum,
emanet insanların dostluklarına
güvenmiyorum.
aramızda kalsın lütfen,
bir adam var aşık olduğum
sabırla onu bekliyorum.
beni, anlasın,
tanısın,
yaşasın istiyorum.
vitamin almıyorum sabahları
ama iyiyim.
öğle yemeğine de çıkmıyorum,
diyet icabı.
yabancılara gülümsemekten vazgeçtim
bugün.
en güzelini gülümsememin
ona saklıyorum.
kimseyi sevmiyorum.
beni de kimse sevmesin zaten.
sadece onu seviyorum,
onun aşkıyla doyuyorum,
uyuyorum,
yaşıyorum ben.
nezaketi kapıcı alsın diye
apartman boşluğuna bıraktım
dün sabah.
hanım hanımcık olmaya isyan ediyorum.
etrafımdaki sıradan insanların
memnuniyet seviyeleriyle uğraşmıyorum.
kimin için ne hissettiğimden emin değilim.
belki yarın,
işi de bırakırım
şuan bunu bilemiyorum.
seviyorum,
hem de çok...
kalbim yana yana
içime sine sine
seviyorum...
bu ilk kez başıma geliyor.
ve ben,
sonkez onun için değişiyorum.
ama o bunu bilmiyor.
öğrenmesini hiç istemiyorum...

[kaptan-8]

Kendimi Nasıl Kaybettim....


Gazete kâğıdı kullandım,
Sana mesaj yollamak için.
İçimden geçenleri sadece benim cümlelerimden değil de,
Binlerce kelimenin arasından seçebilesin diye.
Bir tomar beyaz kâğıt yaktım
Ve birçok damla gözyaşım aktı.
Zencefil kokusu duydum seni düşlediğimde.
Ürperten bir soğuk değdi tenime.
Masum saydım seni,
Eskisi gibi.
Çabaladım,
Her şey için.
Pusuya yattı sevdalar yüreğimde.
Gözlerin bir hicranın vasıtası oldu sanki.
Yük taşıyıp durdular,
Mekik dokudular gecelerden birinde.
Bulutlardan birine çağrıldı yüreğim.
Gidemedim.
Gazete kâğıdı kullandım.
En kalitesinden.
Yüreğimden süzülen ne varsa,
Sana ilk baskıda ulaşsın diye.
Islak bir heyecan sardı içimi.
Bir kelebek kondu başparmağıma.
Gülmeyen yüzüme katlanamadım.
Dayanamadım hüzünle buluşmuş kirpiklerimin beni acıtmasına.
Dolandım gazete kâğıtlarına.
Seni beklediğim banklardan birine uzandım.
Yıldızlar tutmadılar ruhumu.
Gözlerimi kapattım.
Bir uçurum belirdi,
Düşünmeden atladım.
Uçuştu üzerimden kâğıtlar.
Cansız bedenim açığa çıktı.
Kendime tepeden bakıp ağladım.
Bir buluttan süzülüp toprağa değdi gözyaşlarım.

[kaptan-8]

Kelebek....


Boş caddeleri kovalarken gölgeler,
Sarhoş bir mekandı gönlüm.
Yaşlanmış bir ekmek parçasıydık,
Terliksiz çocuklara emanet.

Bir kumru yuvasıydı aşk.
Ve
Ne büyük şans ki,
Sen diye bir şey tanıdım ben.
Ne güzeldi sevmek seni sevince…

Hoyrat bir geceydi gidişin.
Sıcağına hasret kaldım.
Yıldızlar ağladı gökte.
Ve
Adını kelebek koydum
Ayrılığın,
Sadece bir gün sürsün diye.
Aşk hala yürekte
ve
Yaş kirpikteyken…

[kaptan-8]

Karşıtlık....


Uzağında
Beş uzun mevsim geçirdim.
Ve belki de,
Gitmene itaf ettim hepsini.
Hergün başımı dizlerine yaslayıp
Hıçkıra hıçkıra ağla*****
İçimdekileri içine akıtmayı
İstedim defalarca.
Düşe kalka bile olsa
Peşinden gelmediğim için,
Kaldırımlarda yatmadığım için
Uğruna,
Hiçbirşeye hakkım olmadığını hatırladım,
Sustum.
Derme çatma karaladığın
O garip son satırlar,
Düşmanca
Yaraladılar beni her okuduğumda.
Zamanla hasretliğin zehrine de alıştım
Ayrılığın gereğine de.
Yırtıp attım mevsimleri,
Tek tek.
Ben,
En çok
Ellerini özledim.
Ellerinin de beni özlediğini düşleyerek...

[kaptan-8]

Karanlık....


Boynumu büktüm
Yüzüm döndü toprağa
Ellerim boşlukta
Hüzün vurdu soluğa
Soğuyorum uzak kış günleri gibi
Yaşamak artık ağrıma gidiyor
Üşüyorum sararan kasımpatılar gibi
Dilim yabancı bir dile dönüyor
Küstüm
Sahteleşen her şeye
Camdan bakan menekşeye
Geç kalan gençliğime
Ve her daim ağlamak geliyor içimden
Kan çanağı gözlerimi gördüğümden
Gece yarısı ürküyorum kendimden
Hafif kalıyor karaltılar
Ve
Yüreğim soyunuyor ayak izlerine sevdanın
Nasıl bir sevdaysa bu
Kanıyor izleri zamanın
Boynumu büktüm
Yüzüm kalkmaz artık güneşe
Ağlamak ızdırabımı ateşe veriyor
Bu gece…

[kaptan-8]

Karalamalar....


Psişik bir bütünlüğü var ruhumun bu gece.
Sanki uzatırsam elimi değebilecek gibiyim hayata
Ya da bir nefes sonra ölecek gibiyim…
Gittin.
Tam sayfa bir bulmacanın içe açılan penceresinde,
Asılı kaldı şarkılar.
Üç harfli bir küfür salladım kendime.
Yüreğim benim parçam olmaya isyan edip,
Küçümsedi beni…
Düğümlendim kaldım bir akşamüzeri.
Beni kendime bıraktığında hep yaptığı gibi,
Kustu yüreğim, yüzüme.
Psişik çürümeler belirdi bedenimde.
Sanki, hareket edersem dağılacak gibiyim.
Gittiğinde,
Alaca bir çehre edindim birden bire.
Kargacık burgacık üzüldüm.
On dokuz notalı bir türkü yapıştı dilime,
Bağıra çağıra ağladım.
Aynalar zavallıymışım gibi gösterdi beni.
Hıçkırığım yüreğimi tıkadı bir akşamüzeri.
Öyle psişik hallere düştüm ki.
Ağlarken gülecek, gülerken ağlayacak gibiyim…
Gittin ve ben,
Köhne bir konak gibi yıkıldım.
Yalan yanlış ağladım.
Yedinci kaldırım taşına takıldım.
Düşmekten hiç utanmadım.
Saatler yıllar gibi geçmek bilmedi.
Ellerim titrerken, yine de bekledim seni her akşamüzeri…

[kaptan-8]

Karabasan Yağmurları....


Dün geceyarısı ağzım kurumuş,
Uyandım düşümden.
Düşüm düşünsel,
İçinde çiçekler arasında sen.
Gittiğin günden beri;
Tüm gecelerimde,
Sağanak karabasan yağmurları.
Şüphesiz;
Bir dilenci hükmünde,
Hükümsüz gibi çıplak uykularımın ayakları.
Dün geceyarısı yastığım ıslak,
Uyandım düşümden.
Düşüm betimsel,
İçinde uzaktan seçilemeyen sen.
Ve dahi;
Bir dilenci hükmünde hükümsüzüm

[kaptan-8]

Kar....


Üç küçük çocuk geçti,
Gece yarısında sokak lambasının altından.
İskambil falına başladı yine,
Karşı penceredeki ihtiyar kadın...
Beyazlığıyla yüreğimi kamaştıran,
Kar,
Çekinmeden yağıyordu.
Ben,
Isınmak için seni bekliyordum.
Her şeyi bir tarafa bırakmış,
Çırılçıplak…
Tüm dünyevi aşklara kapanmış kalbimi,
Sadece sana arala*****…

Kar kadar soğuktu bedenim,
Bekleyenler hayallerine küstüğünde.
Benim için bir kış daha geçiyordu,
Sensiz ve yüreğimi parçala*****.
Artık,
Ayak seslerini duymak istemiyordum.
Hem şu ihtiyar neden ölmüyordu hala?
Kapım neden çalmıyordu?
Yavaş yavaş çıldırıyordum.
Anlamıyordum.

Yokluğunu örtüyordum üzerime geceleri.
Her gece titreyen bir gün doğuruyordu,
Ertelenip duruyordum yüreğinde.
Ben seni özlerken,
Kar rüyalarıma yağıyordu.
Sanki her gün pazartesiydi.

Bir gün,
Postacı geldi kapıma.
Titreyen ellerimle açtığım zarftan,
Döküldün, ayaklarımın altındaki halıya.
Zamansız gidişinle,
Zamansız insanlar eklemiştin yüreğine.
Mutluydun...
Ben,
Senin için gülümsedim.
Karlar birden bire eridi.
Ve tüm yapraklar döküldü…