İpek Nemutlu Şiirleri

[kaptan-8]

Sondayım....

Karardı gözde aydınlık,
Yaşanması güç gibi görünse de.
Yalın ayak kulaklarımda sürüklenirken,
Sesin.
Işığı giderek azalıyor içimizdeki aşk cevherinin.
Her sabah güneşinde,
Yüreğimde demlendiğini hissediyorum
Koskocaman bir yalnızlığın.
Ne çare,
Hiç sevemedim ayrılığı biliyorsun.
Bunca tanıyorsun da beni hala inanmak istemiyorsun.
Üzgünüm...
Belki de;
Yüzümü yalayan şu sıcak,
Şu alev alev aşk kokan rüzgar,
Çok fazla şeye tanık olduğu için
Sanki her yol acıya varıyor
Her aşk mutsuzluğa filiz veriyor gibi
Tüketilmişliğimi hiçbir zaman göz ardı etmiyor.
Süprüntü bir evsiz gibi,
Dindirmeye çalıştığım
Sensizlik nöbetlerimin sefalet öykülerini,
Kör bir aşık gibi kararan bakışlarımda
Neden aydınlığa yer olmadığını,
Bir o anlıyor...
Dudağımın kenarında
Sana bakarken donmuş bir gülümseme,
Çürüyen bir aşka son görevini yapıyor.
Artık bir türlü aydınlanmıyor
İrili ufaklı sabahlarım.
Su kenarında susuzum
Senin yanında sensiz
Karardı işte gözde aydınlık
Yaşamak çok güç bile olsa,
Zorundayım

[kaptan-8]

Gece....


Ruhu çalınmış gecelerimin
Ay karanlığı gölgeler var
Korkuyorum…
Bile bile uykusuzum
İnadına yorgun…
Tükeniyor aşkın sihirli umutları
Yavaş yavaş…
Susuyorum..
Gitgide soluyor
Eski bir deftere hapsettiğim
Anlılar…
Tükeniyorum..
Suskunluğu bozulsun artık hecelerinin
Bir beni yaz adının yanına…
Çok şey mi istiyorum?
Sadece tutunsam yüreğinde.
….
Ruhu çalınmış gecelerimin
Bir gece daha başlıyor
Sensiz…
Saçlarımın arasında
Bir soluk olmanı diliyorum
Gözlerimi kapatıp
Düşlüyorum…
Acaba
Daha kaç gece beklemem
Gerekiyor?
Bilemiyorum...

[kaptan-8]

Firar....

Yokla var arasıyız işte.
Yolun bir o tarafı var,
Bir de bu tarafı.
Kadınlar-erkekler;
Çocuklar-büyükler,
Ve aşklar,
Ayaklar altında yuvarlanan
İlahi çakıl taşlarıyız.
Anlamsız yere dinmeyen gözyaşları,
Bencil alıntılar romanlardan.
Sonu gelmeden birleşmiş birkaç nota,
Yokla var arasıyız…
Aşk,
İki kalbin bir arada atması,
Ve geç olmadan çarpılan kapılar,
Ardı ardına kırılan umutlar…
Her şey varla yok arası.
Akıl deli,
Kalp zaten deli…
Soluk ayrıntılar bunlar,
Yokla var arasıyız işte.
Andımız firar,
Gündüz ve gece
Kendimizden kaçmaca ve firar…

[kaptan-8]

Fısıltıla....

Bugün uyuyamamamın nedeni sizsiniz
Zavallı cırcır böcekleri
Arkasına gizlenmişsiniz aklımın olanca kuvvetinizle
Söylüyorsunuz içime içimden geçenleri
Bileti kesilmiş gibi devam ediyor
Ne söyleseniz dinliyorum
Acı
Tatlı ilerliyorum
Sürüklenmiş bir ayakkabı derisi gibi
Üzerimde kalıyor yaşadıklarımdan izler
Bugün uyuyamıyorum
Aklımda nedensiz seslenişler
Bir elmayı ısırır gibi ısırıyor geçmişim umutlarımı
Bir gün uyanamamamın nedeni yine siz olacaksınız
Susmayı öğrenmeniz gerekiyor
Çünkü sağlıksızlaşıyorum sesinizin yankısıyla
Bugün ağlamamın nedeni sizsiniz
İçimde konuşan cırcırböcekleri
Bugün içimdeki karanlığa teslim olmamam gerekiyor
Biraz ışık…
Yaşadığım olaylar ince bir dantel bugün
Umut inadına öğle güneşi oluyor ama
Perdelerim hep kapalı
Karanlık bir köşede büzüşüyorum
Durmadan karamsar bir cümlede gidip geliyorum
Bir sabahın ertesi karanlığı oluyor geceler
Zincirleniyor arka arkaya içimde büyüyenler
Bugün uyuyamıyorum
Yarın uyanamıyorum
Zaman daralıyor
Zaman mı ilerliyor
Yoksa geri mi gidiyor?

[kaptan-8]

Fetret....

Sığınmak istiyorum,
En kuytusuna içimin.
Avuçlarımı ıslatıp gözyaşlarımla,
Seninle kurunmak herkesin üşüdüğü akşam vakitlerinde.
Hayallerimi rüyalarınla birleştirip,
Çok katlı inşa etmek aşkı kaldığı yerden.
Kimsesiz ve çabucak,
Uyanmak sırça gecelerden,
Ciğerim yanarak.
Ay'ın çekip gittiği yüzüstü kalmış,
Gökyüzüne sırdaş olarak.
Hüzünbaz sevilere siper kazarak.
Üzerimize yapışmış bu hasreti
Kazıyıp atarak,
Kilit altına alarak sensizliği,
Sığınmak istiyorum,
Yeşillere,
Mavilere…
Hasta güvercin yürekleri gibi,
Çarpıp duvarlarda iz bırakarak.
Yabancılaştırıp ayrılığın mistik dokusunu,
Ebruli bir sessizlikte işleyerek.
Upuzun saatler boyunca beni düşündüğünü bilerek.
Gözlerimi tavana dikip,
Yüzünü duvarlara tarif ederek.
Üzüntüleri etraflıca silkeleyerek,
Sığınmak istiyorum…
Direnerek zamana,
Yitmeyerek,
Sığınmak istiyorum sürekli sana susa*****…

[kaptan-8]

Ferforje....

Güneş gibi düşmek toprağa,
Teselli etmek soğuğu bir gülümseyiş gibi.
Isıtıp ısıtıp,
Yeşili boyamak kızıla.
Süzülmek pencerelerden,
Menekşelerin yapraklarından öpmek,
Doya doya…
Ya da
Deniz olmak…
Mavinin huysuz çırpınışında,
Salınan nazik gemilerin pervanelerine dolanıp,
Memleketler dolaşmak.
Ya da
Karlar gibi şekilden şekle girmek.
Beyazlığı siyahlara tercih etmek.
Ten olmak,
Esmer çoğu zaman.
Utancı kaplamak belki de inanca tutunmak.
Ya da
Aşık olmak…
Naturel bir ferforje gibi,
İnsanları demirler ardında bırakmak.
Birden bire,
Lüzum yokken inanmak.
Gitmek yaprak yaprak kuru*****.
Vardı şimdi...

[kaptan-8]

Farkındayım....

efkarına sığındım akşamların,
şöminede közüm kalmadı;
bizim sokağı seyrettim
penceremden,
camekanlarında elele gülümsediğimiz
ışıklı dükkanların,
sırtı kambur yabancıları var artık
koşar adım uzaklaşıyor herkes
birbirinden...

seni arıyor gözlerim
gelemeyeceğini bildiğim halde.

ve birkez daha
damlatıyor kalbim
mum gibi acılarını
içime, seni,
düşündükçe.
anlamak istemiyorum
neden
meçhule bir kapı açtığını sinemde.
akşam,
yaşlı bir ressam gibi
siyaha boyuyor
alacayı.
suçlu
aramıyorum,
şikayet
etmiyorum
belki bir vakti
çıkıp gelirsin efkarına sığındığım akşamların...
farkındayım...

[kaptan-8]

Eylül....


Adım Eylül,
Bir mahalle kahvesinde oyuncuyum.
Hayat civarında sonuncu.
Yüzümde tren rayı gibi yaş izleri,
Saçlarım darmadağınık,
Ve
Sevda barındırmaz benim yüreğim.
İskambil kâğıtlarının en yalnızıyım diyelim.
Her nasılsa,
Üzerimden hiç çıkarmadığım altın sarı yeleğimle,
Bir bütün halinde beni yakıyor,
Sınırsız bir aşk.
Nerden baksanız,
Bir dönemin en hüzünlü ismini taşıyorum.
Yüreğim karmakarışık,
Siyah beyaz bir filmin sarışın oyuncusun,
Çektiği kederi yaşıyorum.
Tek başıma.
Ve
Kalem tutmaz ellerimle ben,
Sadece gözyaşlarımla arkadaşım.
Kirli yüzüm gibi karanlıklarda dolaştığından
Ruhum,
Küfürler,
Kahrolası bir sakız gibi yapışıyor dudaklarıma.
Bırakamıyorum.
Ama
Bu dünyada barınamadığımdan akıyor,
Saklanmaya çabaladığım her odanın damı.
Yine de adım Eylül,
Bu seçim bana bin bir hüzün yükledi.
Annem bilseydi bu ismi seçer miydi?
Bilmiyorum.
Ve
İşte yine cevabını bilmediğim sorularım nüksediyor aklıma.
Çabuk sıyrılıyorum hepsinden.
Çünkü
Adım
Hep Eylül,
Ve
Etrafımda yapayalnız bir duvar.
Yine de mutluyum.
Taşıdığım birçok kedere nazaran,
Peşimde sonbahar hafifliği dolaşıyor benim.
Sokağın diğer tarafında ruhuma düğümlenmiş,
Kendi kendini avuturken buluyorum kalbimi.
Bir umudun yeşermeyen tohumlarını taşıyorum içimde.
Bu kadar acının ardından,
Sanırım,
Gitmem gerek artık,
Beni unutma lütfen.
Ben Eylül.
Ve her şeye rağmen,
Seninle tanışmak bana iyi geldi.

[kaptan-8]

Enstrümantal Yeni Yıl....

Sevinçlerimizin üzerine yıkıldı
Şehir.
Bilinmeyen gazeller okuduk arkasından,
Hoş geçmiş,
Geçmiş zamanların.
Arnavut kaldırımlarımız henüz yapılmadan,
Viraneye döndük.
Nev baharlara yüksündük.

Eziciydi sessiz kalmadığında,
İçsel yaygaralarımızın pasif çoğunluğu.
Aslında şaşırtmadı bizi,
Bir yoğun bakıma muhtaçlığın hâsıl olmuşluğu.
Yaprak yaprak döküldük,
Telkare akşamlarda.
Hezimetle bölündüğünde,
Yurdumun kardeşlik manzaraları,
Sevinçlerimizin üzerine yıkıldı
Şehir.
Kovalarca gözyaşı damıtır olduk.

Hiç kimse çıkıp da,
Hesap sormaya kalkışmadı.
Ağzımızın içinden konuşmak gibi
Yepyeni kabiliyetler edindik.
Kimimiz öğretemeyen öğretmen,
Bazılarımız nokta nokta oldu.
Bir parmak bal gibi iyiye gidince ekonomi,
Sevinçlerimizin üzerine yıkıldı
Şehir.
Yeni sürgünler veremez olduk.

Tapındık, ucu yanmış piyango biletine.
Yeni bir yıl sınırda başladığında,
Oğullarımız için.
Mutlu bir yıl dilerken titredi,
Dudaklarımız.
Hani kardeştik diyemeden birimiz bir diğerimize,
Sevinçlerimizin üzerine yıkıldı
Şehir.
Doğru dürüst yaşamayı beceremez olduk.

Evet,
Sevinçlerimizin üzerine yıkıldı
Şehir.
Şarkılara renk olmuş gecelerden birinde.
Ahengi rüyalarda kaldı çam ağacının,
Kan damladı hediyelerimizin üzerine.
Ve
Bir kez daha
Sevinçlerimizin üzerine yıkıldı
Şehir.
Elimizi tutturmadan geleceği göremez olduk